Bobbels en vezels

Daaf zit op een avond met ongewone interesse zijn biologie door te lezen. Hoofdstuk over vezels, het schooljaar is halfweegs. Wij hebben kiwi's nodig, besluit hij, terwijl hij zijn boek op tafel legt.

Sinds de babytijd is er gedonder met Daafs groentes en groeicurves. Zijn eerste groene hapje spuugde hij uit en met fruit wil het nog steeds niet lukken. Ziekenhuis, onderzoek maar weinig licht op de zaak.

Gisteravond ontdekte Daaf een bobbel in zijn keel. Voor die keel gaan we naar de dokter. Laat eens kijken, zegt de huisarts, oh... ik ziet het al. Een afje (ze bedoelde afte maar dat heb je met die jonge dokters).

Eet je wel fruit, vraagt ze. Daaf aarzelt. Nou... bijna nooit, help ik. Helaas pakt de dokter niet door en moet ik de fruitpreek later maar zelf doen.

Nog steeds bij de dokter, komt Daaf met een andere bobbel. Hier onder mijn lip, hij wijst het aan. Die zat er altijd al, zeg ik. Als Daaf wil, brandt de dokter hem een andere keer wel weg.

Op de muis van Daafs hand nog een rode bobbel. Volgens Daaf zit hier een splinter in, of zoiets. De harde kern is langzaam ingesloten.

Dat daar weghalen wordt flink peuteren, zegt de dokter. Ze is bereid dat bij Daaf te doen. Wel bezit je lijf zelf ook die kwaliteit, vertelt ze: iets wat er niet hoort, werkt het lichaam er vroeg of laat weer uit.

Ik dacht aan een steen in je maag. Of liefdesverdriet. En vooral aan een leeg gevoel.