Van moeders en kievitsbloemen

Vandaag begroef een vriendin haar moeder. Zomaar overleden, gewoon in haar slaap. Mijn moeder dook deze week juist weer even op, in de vroege voorjaarszon.

Wij hebben een volkstuin aan de Amsterdamse rondweg. De 323 m2 grond woelden we bij aankomst om, twee schep diep.

Elk jaar landden er zaadjes en kwamen er plantjes bij. Mijn moeder speurde in haar tuin naar uitzaaisels, om onze lap grond gezelliger te maken. Plaggen vol meerjarig spul kreeg ik mee waaronder 'grootmoeders oorbellen': een struik met donkerrode hangers, die zich rap verspreidde. 
 
Mijn moeders kievitsbloem zette ik in de schaduw. Een gevlekt klokje, dat elk jaar hondstrouw weer opkwam. Meer geluk dan wijsheid, zo bleek toen mijn moeder eens langskwam op onze tuin. Op haar eigen perceel was de kievitsbloem intussen verdwenen.

De jaren verstreken en mijn moeder bestreed inmiddels uitzaaiingen in haar lijf. Het Grote Struikenboek hield haar alert. Dagelijks tuurde ze: wat zou goed passen bij haar (nogal volle) bloembedden? (Niks, daarom groef mijn stiefvader soms stiekem een struik of plantje uit*).
 
Met mijn cellojuf raakte ik na een les in gesprek over tuinieren. Zij bleek ook kievitsbloemen te hebben. En toevallig was ook haar moeder net overleden. Ze gaf me een tegeltje uit haar keuken, een geschilderde kievitsbloem. Voor de moeders, schreef ze erop.

Na mijn moeders dood zocht ik op onze tuin naar haar laatste kievitsbloem. Ik kon hem niet meer vinden. Donkere gedachten had ik erover, het voelde niet als een schone lei. 
  
Afgelopen lenteweekend begon ik zonder plan op de tuin te werken. Ineens ontdekte ik onder de kerstboom een paars bosje. En nog ontroerender, met kindje. Uitgezaaid.

-o-0-o-

*) Dit verklapte hij toen we eens voor nieuwe aanplant naar het lokale tuincentrum reden. Hij deed de uitgravingen in het donker, mijn moeder mocht er absoluut geen lucht van krijgen.