GFT-buren op je balkon

Amsterdamse vuilniswagens waren een tijdje uitgedost met de slogan 'Wij gaan scheiden'. De campagne deed me terugdenken aan een mislukt gft-experiment rond 2000. Toen stelde stadsdeel Oost de eerste ondergrondse containers open voor groen afval; die waren binnen een halfjaar weer dicht.

Java-eiland boekte in 2017 als eerste wel succes met gft inzamelen. Dat wilde ik ook in mijn buurt! Maar in Centrum wilde de gemeente er niet aan. Via Marktplaats kocht ik juni 2019 daarom een 'hungry bin': een wormenbak om met buren ons groenafval te verwerken.

Mijn gft-leven begon met een composthoop achter het ouderlijk huis. Als mijn moeder stond te koken, moesten wij kinders geregeld het keukenemmertje legen achterin de tuin. Daar voorbij de zitkuil kon het flink meuren, al kwam dat vooral van de buurman en zijn koeienmest.

Als student belandde ik in een Amsterdamse woongroep, waar milieu koning was. Maar met groen afval deed ons studentenhuis in1987 nog niks. Tot de gemeente een straat verderop een biobak opende. Ik regelde een containersleutel en begon weer gft weg te brengen.

Nog geen jaar later berichtte de gemeente: afvalproef stopt. Ah, verklaarde een vriendin, da's door de nieuwe biomassavergasser, die nat afval nodig heeft. Mijn kostbare gft was waarschijnlijk in de oven beland. Trouwens niet de enige tegenvaller; in de biobakken eindigde ook veel niet-groene troep.

Het werd 2017. Java-eiland ging gft-containers met persoonlijke toegangspas testen en op IJburg opende CoCasa de eerste wormenhotels, vol levende gft-composteerders. Gesteund door 1000 handtekeningen kreeg deze buurtonderneming een proef met gft-inzameling op IJburg/Steigereiland voor elkaar.

Toen de gemeente helpers zocht voor de gft-uitrol op Steigereiland, meldde ik me aan. Half april fietste ik naar buurthuis de Groene Gemeenschap voor instructies. De vrijwilligers bleken studenten van het bewuste, opgewekte slag. In trio's reikten we bewoners hun containerpas en gft-emmer uit. Babbeltje, brief erbij en weer door.

Thuis overdacht ik de opties om bij ons park met gft-inzamelen te beginnen. Een wormenhotel aanvragen was zinloos, met de groeiende wachtlijst bij de gemeente. Maar mijn CoCasa-vriendin kon een verwaarloosd wormenhotel naar onze buurt verhuizen. De compost kon naar de donateurs, op de toekomstige insectentuin of mee naar de schooltuinen.

Dit idee groeide uit tot een buurtinitiatief, dankzij de inbreng van de basisschool en opbouwwerk groen. Immers, legde een voorstander van nieuwe wormenhotels uit op een buurtwebsite: 'graag in de buurt van de scholen daarmee leerzaam en ouders/kinderen kunnen bij het wegbrengen hun afval kwijt'.  Maar de gemeente aarzelde: zij wilde eigenlijk van die wormenhotels af*.
 
Lang verhaal kort: wij buren zijn het gft-gebeuren maar zelf gaan organiseren

Door gestuurd toeval vond ik op Marktplaats een wormenbak van het type Hungry Bin. Geschikt voor balkon of terras, een XL-compostbak die maar liefst 2 kilo afval per dag aan kan.
  In ons pand doneren nu steeds meer buren hun groenresten aan onze wormen. En van een straat verderop doen ook twee huizen mee. Maar deze zomer kregen onze hongerige draaikonten gezelschap van vliegen en maden. Even rook het onfris en sliep het minder lekker bij het open raam.

De diagnose: onze compost was te nat. Dus karton erbij. En eierdozen. Van de week stortten we de reddende zak droog gras. De mestdamp veranderde in een gronderige geur van maaiveld. Het maakte een oude herinnering los.

*) Gemeente gaat stoppen met wormenhotels > Parool (19-7-19)

Overweeg je een Hungry Bin in de stad? Tips nodig? Wij hebben nu wat ervaring en een startset met compost & wormen. Zelf kregen we onze compost kado van CoCasa.


Meer lezen:
Hoe maak je een wormenhotel? (5 min) > Het Klokhuis, 28 december 2018
Composteren kun je leren (27 min) > Zeer informatieve presentatie Marc Siepman
'Verrot goed' - Blogger in Zuidoost > blog van Rob Alberts