Van moeders en kievitsbloemen
Vandaag begroef een vriendin haar moeder. Zomaar overleden, gewoon in haar slaap. Mijn moeder dook deze week juist weer even op, in de vroege voorjaarszon. Wij hebben een volkstuin aan de Amsterdamse rondweg. De 323 m2 grond woelden we bij aankomst om, twee schep diep. Elk jaar landden er zaadjes en kwamen er plantjes bij. Mijn moeder speurde in haar tuin naar uitzaaisels, om onze lap grond gezelliger te maken. Plaggen vol meerjarig spul kreeg ik mee waaronder 'grootmoeders oorbellen': een struik met donkerrode hangers, die zich rap verspreidde. Mijn moeders kievitsbloem zette ik in de schaduw. Een gevlekt klokje, dat elk jaar hondstrouw weer opkwam. Meer geluk dan wijsheid , zo bleek toen mijn moeder eens langskwam op onze tuin. Op haar eigen perceel was de kievitsbloem intussen verdwenen. De jaren verstreken en mijn moeder bestreed inmiddels uitzaaiingen in haar lijf. Het Grote Struikenboek hield haar alert. Dagelijks tuurde ze: wat zou goed passen bij...
Reacties
Een reactie posten
Dank voor je reactie! Lot