Lotgevallen

Vandaag begroef een vriendin haar moeder. Zomaar overleden, gewoon in haar slaap. Mijn moeder dook deze week juist weer even op, in de vroege voorjaarszon. Wij hebben een volkstuin aan de Amsterdamse rondweg. De 323 m2 grond woelden we bij aankomst om, twee schep diep. Elk jaar landden er zaadjes en kwamen er plantjes bij. Mijn moeder speurde in haar tuin naar uitzaaisels, om onze lap grond gezelliger te maken. Plaggen vol meerjarig spul kreeg ik mee waaronder 'grootmoeders oorbellen': een  struik met donkerrode hangers, die zich rap verspreidde.     Mijn moeders kievitsbloem zette ik in de schaduw. Een gevlekt klokje, dat elk jaar hondstrouw weer opkwam. Meer geluk dan wijsheid , zo bleek toen mijn moeder eens langskwam op onze tuin. Op haar eigen perceel was de kievitsbloem intussen verdwenen. De jaren verstreken en mijn moeder bestreed inmiddels uitzaaiingen in haar lijf. Het Grote Struikenboek hield haar alert. Dagelijks tuurde ze: wat zou goed passen bij...

Daaf zit op een avond met ongewone interesse zijn biologie door te lezen. Hoofdstuk over vezels, het schooljaar is halfweegs. Wij hebben kiwi's nodig, besluit hij, terwijl hij zijn boek op tafel legt. Sinds de babytijd is er gedonder met Daafs groentes en groeicurves. Zijn eerste groene hapje spuugde hij uit en met fruit wil het nog steeds niet lukken. Ziekenhuis, onderzoek maar weinig licht op de zaak. Gisteravond ontdekte Daaf een bobbel in zijn keel. Voor die keel gaan we naar de dokter. Laat eens kijken, zegt de huisarts, oh... ik ziet het al. Een afje (ze bedoelde afte maar dat heb je met die jonge dokters). Eet je wel fruit, vraagt ze. Daaf aarzelt. Nou... bijna nooit, help ik. Helaas pakt de dokter niet door en moet ik de fruitpreek later maar zelf doen. Nog steeds bij de dokter, komt Daaf met een andere bobbel. Hier onder mijn lip, hij wijst het aan. Die zat er altijd al, zeg ik. Als Daaf wil, brandt de dokter hem een andere keer wel weg. Op de muis van Daafs hand...